Dojrzałość do nauki szkolnej

Dojrzałość, to inaczej gotowość do podjęcia nauki szkolnej. Są dzieci osiągające dojrzałość w wieku sześciu, siedmiu lat, i takie, które osiągają dojrzałość znacznie później. Nie wszystkie dzieci rozwijają się jednakowo. Te różnice możemy dostrzec, obserwując zachowanie dzieci. Jedne ładnie wypowiadają się na temat usłyszanego opowiadania, inne robią to niechętnie, wypowiadając się tylko jednym wyrazem lub krótkim zdaniem. Jest także i część dzieci, które nie chcą się wypowiadać, wymagają zachęty, podpowiedzi. Podobne różnice można zaobserwować w umiejętności ubierania się i wiązania sznurowadeł. Niektóre dzieci potrafią poprawnie i samodzielnie się ubrać, zapiąć guziki, zawiązać sznurowadła. Jest też część dzieci, które mają z tym duże problemy.
Dziecko dojrzałe potrafi być samodzielne w grupie, umie nawiązywać kontakty z rówieśnikami, bawić się i rozmawiać z nimi. Jest zaradne w różnych sytuacjach. Na dojrzałość szkolną dziecka składa się jego indywidualne tempo rozwoju, dotychczasowa historia życia. W innej sytuacji jest dziecko, które chodziło do zerówki, inna jest sytuacja dziecka, które do niej nie chodziło lub z powodu choroby miało dużo nieobecności. Więcej wie dziecko, które ma swoje ulubione książki, rodzice dużo z nim rozmawiają, czytają mu książki, kupują gry i zabawki, które są bodźcami dla jego rozwoju.
Tak więc dużą rolę w osiąganiu przez dziecko dojrzałości szkolnej mają do spełnienia rodzice. Nikt nie zastąpi ich we wspieraniu rozwoju i wychowaniu dzieci. Instytucje mogą jedynie ich rolę dopełniać.
Pamiętajmy również, że rodzice patrzą na swoje dziecko z innego punktu widzenia, że dziecko może inaczej zachowywać się w przedszkolu niż w domu. Zdarza się, że dziecko rozmowne i pewne siebie w gronie rodzinnym, inaczej zachowuje się w przedszkolu będąc nieśmiałym, reagując płaczem nawet na drobne niepowodzenia, albo odwrotnie – nieposłuszne i uparte w domu, w przedszkolu jest grzeczne i pilne.
Oto przykłady kilku wskazówek dla rodziców
– zaspokajanie potrzeby ruchu
– rozwijanie samodzielności (nie wyręczanie)
– pozytywne wzmacnianie
– docenianie drobnych sukcesów
– konsekwencja w przestrzeganiu umów
– wygaszanie niepożądanych zachowań (unikanie podniesionego głosu, płaczu nieadekwatnego do bodźca i sytuacji)
– ukierunkowanie i rozwijanie zainteresowań
– wykorzystywanie sytuacji naturalnych sprzyjających kształtowaniu różnorodnych operacji matematycznych (przeliczanie, dodawanie, odejmowanie, porównywanie, analizowanie, wyciąganie wniosków)
– systematyczne korzystanie z gier planszowych, układanie puzzli, gra w karty, domino
– zachęcanie do rysowania, malowania, wycinania
– umożliwienie dziecku manipulowania różnym materiałem
– częste przebywanie dziecka na świeżym powietrzu – organizacja zabaw w terenie
– organizowanie różnego rodzaju zabaw ruchowych
– organizowanie zabaw przy muzyce

Dzięki różnym samodzielnym czynnościom i działaniom, dziecko rozwija się umysłowo i kształtuje aktywnie swoje funkcje poznawcze.
Aby rozwijać samodzielność dziecka , konieczne jest stopniowe i umiejętne włączanie go do wykonywania prostych czynności.
Samodzielność dziecka trzeba właściwie wyzwalać, prawidłowo ukierunkowywać, a także tworzyć odpowiednie warunki dla jego rozwoju.

Powodzenia Kochani Rodzice!

mgr Adrianna Baj – psycholog